Unutmak, çok sıradan olabilir,
Ama acıyı unutmak kolay mı?
Önce 6 Şubat’ı unuttuk, şimdi de önümüze her gün yeni şehitler, yeni acılar, yepyeni katliam görüntüleri gelse de itiraf edelim Gazze’yi unuttuk.
Oysa herkes unutsa da biz unutmamalıydık.
Oysa hiç kimse düşünmese de biz düşünmeliydik.
Biz sarıp sarmalamalı, biz kucaklamalıydık gözünde yaş, yüzünde hüzünle gezen olan tüm acıları.
Masum bebeklerin kanla yıkanmış vücutlarını biz sarmalı, feryat figan anaların çığlığını önce biz duymalıydık.
Aynı depremden kurtaramadığımız binlerce canımız, ailesiz evlatsız klan onlarca anne baba, kardeş abla gibi.
Ama unuttuk.
Kolayca, basitçe ve hızlıca unuttuk.
6 Şubat için yapılmış belgeselleri, programları izliyorum günlerdir.
Oraya yapışmış, insanların içine bulandığı, her yere sürülmüş acıyı.
Unutuldukça daha da artan, büyüyen acıyı.
Gidip gördüğünüzde ise acının tadını alıyor, kokusunu sesini duyabiliyor, hatta öylesine derin ve büyük ki ölçüsü, dokunabiliyorsunuz acıya.
Havaya karışmış acı bulutları var, toz halindeler.
Gitmedim ama tahmin edebiliyorum Gazze’deki acının da aynı tarifte olduğunu.
Acı.
Artık deprem bölgesinde de, Filistin’de de canlı, vücut bulmuş geziyor, aramızda hatta.
Acı içimizde yaşıyor, kimimizin kalbinde, bazen beynimizde, hatta bazen midemizde ama nedense yine de unutuluyor. Bunca görüntüye, sese, hisse, yanan, yakılan, yıkan yıkılana rağmen unutmak biraz da hadsizlik değil mi, hatta terbiyesizlik.
Birlikte yaşadığınız birini yok saymak gibi.
Hep yanınızda olan en sevdiğinizi kaybetmiş ama umursamıyormuş gibi.
Kalbe de gömmemiş, dışa da vurmamış, hiç var olmamış gibi.
Herkese, her şeye saygısızız tamam ama bari acıya yapmasak bunu.
Bari acıya saygısızlık etmesek.
İnsanların acılarına sahip çıkmayı bilince dünya daha bir yer olur mu?
Acıları birlikte aşmaya çalışıp, paylaşınca, insan daha merhametli olur mu?
Sevginin paylaşıldıkça arttığı gibi acı da paylaşıldıkça azalır mı?
Peki, acıyı unutmak kime mahsus?
Sadece insana mı?
Çünkü acıyı yaratan da, yaşayan da, unutan da insan değil mi?
Depremde de, Filistin’de de yaşanan acıların en büyük ortak yanı insan eliyle olması değil mi?
Başlaması da, sürmesi de, bitmesi de, insana mahsus…
Aynı unutmak gibi…
