GARİP

Hayat ne garip.

Hiçbirimiz bilmiyoruz sonumuzu.

Bazen hayal ediyoruz belki ölümü ama en çok yaşama dalıyoruz.

Yaşamayı seçip yaşamla boğuşuyoruz.

Hiçbir saniyenin geçişindeki yavaşlığı göremiyoruz.

Saniyelerin birleşince oluşturduğu saatler, günler, haftalar aylar sırayla gidiyor.

Ne gün ne dün geri gelmiyor.

Ama…

Umursamıyoruz .

Ne zaman bu kadar dünyalı olduk biz

Ne zaman bu kadar insanlıktan çıktık

Ne zaman sonunu bilmediğimiz bir yaşam için her şeyden vazgeçtik

Ne zaman bu kadar kaybetti, kayıp olduk.
Hayat ne garip

Garip

Unutturuyor anları, anıları

Koşturuyor ardından.

Köşe kapmaca oynuyor bıkmadan

Kendimizin olmayan hayatların peşinde,

Zamanın izin verdiği ölçekte yaşarken

Durmuyoruz bile, son sürat koşarken
Hayat garip

Çünkü sormuyoruz

Sorgulamıyoruz

Dünyaya gelme amacımızı aramıyoruz

Kendimizin peşinden koşmuyoruz

Kim olduğumuza kafa yormuyor

Kendimizle meşgul olmuyoruz

Önce zihnimizi, bedenimizi anlamsızlıklarla yükleyip

Sonra yeniden mana yüklüyoruz

Dünyalılaşıyoruz

Sanıyoruz

Ama biz dünyada sadece yaşıyoruz

Dünyada yaşayan milyarlarca canlıdan sadece bir tanesi olduğumuzun farkına varmıyoruz

Kendimizi büyük bir cehaletle diğer canlılardan üstün sayıyor

Bu üstünlükle hata üstüne hata yapıyoruz

Neyiz biz, kimiz, nereden nasıl gelmeli, nereye niye nasıl gitmeliyiz?

Kaybolan bir yol olduğunda kime sormalı?

Bir derdimiz olduğunda kimden yanıt istemeliyiz?

Alamadığımız yanıtlar için nerede beklemeliyiz?

Beklediğimiz yerde ne kadar kalmalıyız??

Kaldığımız yerde olduğumuzu kiminle paylaşmalıyız?

Paylaştığımızı nereye kadar taşımalıyız?

Sordukça daha çok üretmeli, ürettikçe daha çok yaşamalı, yaşadıkça yeni sorular türetmeliyiz.

Ama

Peki

Biz ne yapıyoruz?

Sadece tüketiyoruz

Yaşamı tüketerek geçirmeyi yaşamak zannediyoruz

Ve bundan mutlu olduğumuz fikrine kapılıyoruz

Garip değil mi?

Hemde çok …