Yüreğimde yare var...

Sevgili Pembe Pusula okuyucuları, değerli dostlarım;

 

Evdeki bilgisayarımın karşısına geçince gerçekten de sizlerle neşe, keyif ve huzur dolu satırlar paylaşmak istiyorum ancak gerçekten de çok da fazla mümkün olmuyor…



Ülke gündemine kayıtsız kalamıyor, insanların acı duyduğu yerde göbek atamıyorsunuz… ‘ Adam sende’ cilik yapamayan insanlar, diğerlerinden daha kısa yaşıyor bu belli ama eğer bu dünya bir sınav yeriyse bu durumlardan kaçarak uzun yaşamayı zaten arzu etmiyorum…



Gazetelerde her gün boy boy okumaya başladım özellikle hemcinslerimle ilgili olan acıları… Her gün bir kadın mutlaka sebepsiz yere ölüyor. Çoğu severek, aşık olarak evlendiği o mukaddes insan olarak nitelediği insanın kurbanı oluyor. Azrail’iyle bir ömür geçireceğini bilemeden… Sadece saadetleri değil ömürleri de kısa sürüyor. Kimi zaman ‘yemeğin altını yaktığı’, kimi zaman da ‘ kimdi o konuştuğun adam’ zırvası yüzünden çarşıdan çok ucuza aldığı şık kıyafeti yerine beyaz kefeniyle uğurlanıyor… Sahipsiz, bir başına musalla taşında. Hele de çocuklar… Okullarda öğretmenlerimizin sevgi ve saygıyı öğretmeye çalıştığı o minik yüreklerin zihinlerine intikam, kin ve nefret tohumları ekiliyor…



Kahvemi yudumlarken sapkın insanların aramızda nasıl ellerini, kollarını sallayarak dolaşabildiğini… Bu bir hastalıksa, tedavi edilsin, itirazım yok ancak bunu kimse ‘olur böyle’ kisvesi altında sunmaya kalkmasın. En kaba tabirle “yemezler anacım…”



Eğitim ve öğretimin şartları nasıl da belli ediyor kendini… Kimi kendini bilmezler, birçok masumu kirletmedi yalnızca toplumsal itibarı da, kadınların gururunu da çöplüğe benzetti. Utanmadılar ve kötü bir haber daha utanmayacaklar…



Siz hemcinslerim, hanım arkadaşlarım… Gün daha fazla birlikte mücadele günüdür. Bakın Bolu’da kadın sığınma evinin adresini yanlışlıkla veren gazete ilanına gösterilen tepki sonucu Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı hemen devreye girdi. Sorumlu tutulan personel uzaklaştırıldı.



Ne zamanki suçlar cezasız kalmaz. Belki o zaman daha doğru mesajlar veririz…



Yoksa her gün gönül yareler içinde, her gün daha hızlı tükeneceğiz…